domingo, diciembre 31, 2006

De como te pueden joder más la entrada al 2007

Mira que és difícil amargarme. Aunque parezca lo contrario. Pues ya me están jodiendo.
Primero, lo de Sadam. Que ya está muerto y bien muerto. Y todo ello en nombre de la Democracia. Viva la democracia que mata a las personas.
Después lo del atentado de ETA. Todavía no me lo puedo creer. Y soy tan idiota que sigo pensando que hay esperanzas...
Y ahora, ESTO.
¿Qué se puede esperar de un año que empieza así??
De verdad, sólo pido, aparte de quedarme como estoy, tres cosas al 2007:
Paz.
Trabajo.
Que no me jodan el concierto.
Y A TODOS VOSOTROS, FELIZ AÑO NUEVO.

sábado, diciembre 30, 2006

Maldición.

Hijos de Puta. Todos. Os maldigo, joder. A ETA por asesinar, matar, extorsionar. Por hablar "en nombre del pueblo". Al Gobierno de Madrid. El PSOE. Por haber tenido una ocasión de oro en su mano y haberla jodido. Ni un puto gesto. Ni un acercamiento de presos a Euskadi, que no hubiera sido una concesión, sino un Derecho Humano. Al PP, por haber andado chinchando y tocando las pelotas como hacen siempre. A la ezker abertzale. Por no saber tener la puta boca callada por una puta vez. A Antena3 y su reportaje de los "curas de ETA". Al corbatas del telediario que habla de "ETA-Batasuna" como si fueran una simbiosis. A todos los tertulianos que, en la radio, decían que se estaban rearmando, que el proceso era una farsa, por no ser responsables con sus palabras... A todos los que pudieron hacer algo y no lo han hecho.
La habéis jodido. Teníamos esperanza. De verdad nos lo habíamos creído. Y no ha sido porque no habéis querido.
Aquí hay un pueblo que sufre. Hay dos pueblos que sufren.
Todos tenemos algo de responsabilidad. Pero hay algunos que tienen CULPA. Y yo les maldigo.
Din dan.
Nor hil da?
Peru zapataria.
Zer egin dau pekatu?
Alboko txakurra urketu.
Hori baino ezpadau egin baharko jako parkatu.

Traducción:
Din dan.
¿Quién ha muerto?
Peru el zapatero.
¿Qué pecado ha cometido?
Ahorcar al perro de al lado.
Si sólo ha hecho eso habrá que perdonarle.


¿qué coño les pasa a los que inventan las canciones infantiles?? ¿Qué tipo de.. de... perversión freudiana pasa de generación en generación???

viernes, diciembre 29, 2006

No quepo en mí misma de emoción

Soy una novia genial. No hay regalo mejor que unas entradas para un concierto. Y si es un concierto que te gusta, mejor. Y si es un concierto de un grupo que te gusta y que es megachunguísimo porque nunca vienen por aquí (esto no es Madrid), mejor. Y si es un grupo megarretro que nunca pensabas que ibas a poder ver, mejor. Y si encima de todo eso, ni siquiera sabías que daban el concierto, entonces tu novia no sólo te quiere, sino que además es la puta jefa. Esa soy yo. La menda.
Ahora sólo me falta rezar para que no se entere de ello antes de la noche de Reyes, y que la frase esa de "jo, pues yo a los que sí que me gustaría ver en concierto sería a..." no fuese coña. Ah, y que me dé tiempo a por lo menos "aprenderme" el disco nuevo. Por lo menos.
Y no pienso deciros qué grupo es.

jueves, diciembre 28, 2006

Muerte...

Hoy es obligado. Toca la inminente muerte de Sadam. Cuántas veces tendremos que alzar la voz contra la pena de muerte. Sólo nos queda decir una vez más que nadie deberia de poder decidir sobre la vida o muerte de otra persona, y que es una salvajada; que el Estado no debería poder acabar con la persona, por muy mala que haya sido ésta. En fin, una vez más:
NO A LA PENA DE MUERTE,
NI HOY NI NUNCA,
NI CON SADAM
NI CON NINGUNA OTRA
PERSONA.

martes, diciembre 26, 2006

No soporto...

... que la gente piense que los abogados somos los causantes de sus problemas.
... que la gente diga "odio la Navidad" o "Feliz Falsedad" cuando realmente lo que quieren decir es que se sienten vacios celebrando algo que ni les va ni les viene.
... que todos mis conocidos crean que se merecen que trabaje gratis para ellos, y rápido.
... tener frío.
... que no me llames, cuando no lo haces.
... sentirme obligada siempre por todos.
... la tentación del chocolate.
... el 99% de los anuncios de móviles.
... que mi cuadrilla se haya convertido en una obligación.
... que a tod@s los inútiles que conozco les vaya mejor que a mí porque yo me creyese aquello de los méritos y perdía el tiempo estudiando mientras l@s demás se casaban con millonari@s, se follaban al jefe o se iban de compras con la mujer del jefazo.
... que la gente no diga lo que piensa sino lo que cree que debe pensar.
... la moda, porque lo que el año pasado era de pardillos ahora es supercool.
... las faltas de ortografía.
... a las 4 niñatas estúpidas que me he cruzado en el metro esta tarde y que iban hablando de modelos de móviles.
... trabajar gratis en Navidad.

domingo, diciembre 24, 2006

Embarazos

Lo prometido es deuda. Dije que en cuanto lo supiese os lo diría. No, no estoy embarazada. Mi simpática y cachonda regla ha venido de visita tras una ausencia de casi tres meses, desde el 3 de octubre. Me alegro. Pero en caso contrario tambíén me alegraría. La verdad es que tenía que haber sido un poco milagroso, pero dice la Historia que hay antecedentes.
Y por cierto, el otro día me ofrecieron mi primer trabajo precario. No tenía mucho que ver con lo que a mí me gusta o con lo que me interesa, se pasaba de precario y como me dio mal rollo el tio, pues total que al final no lo cogí. Técnicamente todavía estoy de prácticas, así que todavía no es urgente...
Y como mañana lo más probable es que no postee, aprovecho para recordar otro embarazo imposible pero que fue, hace más de 2.000 años. Un txiki que después cambió el mundo y lo sigue cambiando cada día a través de nosotros.
Es momento de recordarlo y celebrarlo.
FELIZ NAVIDAD.

jueves, diciembre 21, 2006

Al paro por Navidad

Vuelvooooooo, a caso vuelvoooo, vuelvo al hogaaaaaaaaaaaaaaaaaar!!! Pues sí, y no es que me haya ido de casa, que como bien dicen los organizadores de la manifa por la vivienda digna del sábado, "No podemos volver a casa por navidad porque todavía no nos hemos marchado de ella." o "canta, canta, que no vas a tener una casa en tu puta vida". Vamos no es eso.
Es que este tiempo que he estado de prácticas y estudiando, y haciendo chapucillas para sacar unas pelas, pues no me han visto el pelo, pero como el convenio de prácticas acaba en Enero, pues eso, Navidades jodida pero Nochevieja juergón, que tengo tooooooooodo Enero para que se me pase la resaca.
Y de ahí al agobio machacón de no tener nada que hacer por primera vez en la vida más que implorar por un trabajo y escudriñar nerviosamente el móvil, por si me llaman. Y es que, el Olentzero me trae el paro de regalo. El paro y una bonita crisis existencial.
Sepan ustedes que yo habitualmente trabajo gratis. ¡¡Y eso de pedir que me paguen por currar me parece surrealista!! Qué le voy a hacer, soy una oenegé con patas.
Así que nada, si me ven especialmente deprimida estos días puede ser que voy tomando conciencia de la situación, o puede ser lo de siempre, las hormonas.
Vaya mierda de Navidades, joder.

miércoles, diciembre 20, 2006

El Vaticano se plantea la creación de un equipo de fútbol del máximo nivel

El cardenal Tarcisio Bertone, secretario de Estado del Vaticano, apuntó la posibilidad de crear un equipo de fútbol para el estado pontificio que pueda estar a la altura de los grandes clubes de la serie A italiana.
El resto de la noticia AQUÍ.
Y lo mejor es que NO, no es 28 de Diciembre aún, y SÍ, ES UNA NOTICIA DE VERDAD, y no es que a 20Minutos se le haya ido la olla. Por lo visto planeaban hacer un equipo con sacerdotes y seminaristas (y para cuando monjas?? Te imaginas? El Divine-Team el primero en poner la igualdad de sexos). Sólo hacía falta nacionalizarlos y ¡fíjate! hay católicos por todo el planeta. ¡¡Potencialmente sería la leche!! (no digo que sería la ostia porque es un chiste muy fácil). La liga italiana dice que vale, que le dejan entrar si empiezan desde abajo. Y el de la UEFA va y dice que si cumple los requisitos podría entrar en la próxima eurocopa. ¡Pero si ya le estaban buscando entrenador y todo!
Luego ha debido de salir el Bertone diciendo que en realidad era más un deseo que una cosa que se puede hacer, que él es muy futbolero, que es imposible, etc etc etc. Que existe un equipo que hace sus pinitos y tal (empató contra Andorra -hay que ser malos-), pero sólo es una fantasía que pueda jugar en la liga italiana y que juegue como selección.
Ahora, que nadie me quita las risas que me he echado hoy en la comida, imaginándome el himno, la camiseta etc, como por ejemplo, que sería el equipo más fair-play, con eso de no hacer daño al hermano...
Ahora que lo pienso, dado que yo no tengo selección (porque no me dejan), pues mira, a lo mejor me servía esto de sustitutivo. Sería como ir con Togo al mundial 2006, pero ¡eso es lo que hice la última vez!

lunes, diciembre 18, 2006

Soy The Person Of The Year 2006.

O sí, nenitos. Nunca hubiera pensado llenar la portada de la Revista Time en su número de Person Of The Year. Pero lo he hecho. Lo HEMOS hecho. Y bueno, después de llamarnos delincuentes, piratas, eternos adolescentes, frívolos, frikis y demás, está bien que nos hagan la pelota de vez en cuando. Sobre todo si lo hacen los superpoderosos. (Ya podían repartir dividendos).

Pues eso, que nos dan el premio gordo, y es que los "YouTube Guys" (entiendo que los fundadores) no son nada sin nosotros. Aunque ni nosotros mismos nos lo creamos. En la foto, el link al artículo, muy interesante, en mi opinión.
¡¡WWW Power!!!!

Inocencia

Hoy he descubierto que, definitivamente, he perdido la inocencia.
Resulta que he ido a un concierto esta tarde. Era un concierto de esos que ya casi se han extinguido: gratuíto y en la calle. Por lo visto hoy era el día de nosequé, y como colofón había un concierto de Kerobia en el Arenal de Bilbao. Estos chicos son de Iruña, cantan en euskera, y yo no entiendo mucho de estilos de música y tal, pero diría que hacen una especie de rock melódico melancólico, tirando a surrealista.
Pues nada, allí hemos ido.
Hacía frío y amenazaba lluvia. No había mucho ambiente, apenas unas 100 personas bajo una carpa. La verdad es que ellos lo dan todo en los conciertos. Sobre todo el cantante. Yo no soy nada gruppie, así que no sé cómo se llama, pese a que tengo sus dos discos.
A lo que iba. Que el cantante lo da todo. Se emociona mil. Y no para en todo el concierto.
Hoy especialmente.
Pero a lo que iba.
Que de repente me he sorprendido a mí misma preguntándome qué se habría metido ese hombre para estar así. "Seguro que se ha metido un par de filas", he pensado. Y en ese momento me he dado cuenta de que he perdido la inocencia. He dejado de pensar bien sobre las personas. De confiar en la ilusión.
En otro tiempo hubiera pensado que ese chico es un poeta, que da porque siente lo que canta, y por eso se "pone" así.
Ahora ya no.
...
Pero este es un camino con retorno. He decidido recuperar la inocencia. He decidido recuperar la ingenuidad. Si es que puedo. Y es que, probablemente, no toquen la coca, haya sido una paranoia momentánea mía. Y Rose Scargot sea su única droga.
Ah, y si los chicos de Kerobia me leéis por un casual: sorry, y mesedez, no nos acabéis así los kontzertus que nos habéis dejado fatal. (se han ido sin decir adiós ni repetir ni na de na).
Os dejo aquí abajo el videoclip Belarrira esan, single del primer disco, que es todavía el que más me gusta, porque el segundo (Rose Scargot) no me ha dado tiempo a descubrirlo. (letra y traducción de la letra, más abajo). Y no os quejéis, que os he puesto la canción menos "rara", pero con reminiscencias orwellianas.


EN EUSKARA: Esan "abajo el gran hermano tu no tienes por qué morir tu no tienes por qué asentir" Inoiz ez gaitzatela kolore bakarrez margotu bakarrez suntsitu.
Belarrira esan nahi dizut aspertua nabilela kantatzez, margotzez. Belarrira esan nahi dizut ozen konta ezin daitezkeen gure arteko istoriak. Mundu bat, zeru bat, mila egunsenti.
Belarrira esan nahi dizut inork gu ez entzuteko gure ametsik ez saiatzeko. Belarrira esan nahi dizut mutil bat maite dudala larrua hark jotzen didala. Mundu bat...
Belarrira esan iezadazu gru gorputz biluziak beti ederrak izango dira. Belarrira esan nahi dizut,"sentitzen dudan korapilo hau askatzen lagunduko al didazu?" Mundu bat...

Jarri zaitez begiratzen duzun ispiluaren begietan ikusteko nor zaren. Jarri zaitez begiratzen duzun ispiluaren begietan ikusteko zer garen. Mundu bat...

EN CASTELLANO:

Di “abajo el gran hermano tú no tienes por qué morir tú no tienes por qué asentir”. Que nunca nos pinten ni nos destruyan con un único color.

Te quiero contar al oído que estoy aburrido de cantar, de pintar. Te quiero contar al oído historias nuestras que no pueden ser contadas en alto. Un mundo, un cielo, mil amaneceres.
Te lo quiero contar al oído para que nadie nos escuche y no denuncien nuestros sueños. Te quiero contar al oído que amo a un hombre y es él quien me folla. Un mundo...
Te quiero contar al oído: nuestros cuerpos desnudos siempre serán hermosos. Cuéntame al oído
“¿me ayudas a desatar este nudo que siento?” Párate a mirar a los ojos del espejo para ver quién eres. Párate a mirar a los ojos del espejo para ver qué somos. Mundu bat...

miércoles, diciembre 13, 2006

Aborto

Hoy he escogido un tema trascendental. Es que me he echado siesta y no tengo sueño. A lo que iba. Que he elegido este tema porque estoy en esa situación clave en la que nadie me puede decir "no sabes lo que harías!" o "hay que verse en la situación".
Bien, como todos sabéis, porque lo he dicho un par de veces ya, se supone que debería haberme bajado la regla hace un tiempo bastante largo. Sinceramente, pienso que tiene que estar a punto, ya empiezo a llorar hasta con House y eso suele ser el síntoma definitivo. Pero esa es la putada de los embarazos, que los síntomas de embarazo y de la regla son jodidamente parecidos.
Una no se preocupa demasiado por los atrasos cuando tiene una pareja responsable que no hace tonterías y utiliza un método anticonceptivo fiable. Sobre todo si tiene una regla cachonda como la mía, que va y viene como le da la gana.
Pero llega un momento en que dices, ostia, y si ha fallado... Y empiezas a darle vueltas al tema (y a ir al baño cada media hora).
Bueno a lo que voy. ¿Podría estar embarazada? Pues no creo, pero por poder, podría.
¿Y si lo estuviera?
Y no lo digo hipotéticamente, sino viéndome ahora mismo a mi misma en esta situación. Yo, el alter ego de Zibuk, ¿qué haría yo, ahora, hoy?
Analicemos. Tengo una pareja que va a ser para siempre mi compañero. Ya nos hubiéramos casado si no fuese porque preferimos hacerlo cuando podamos vivir juntos. Yo no tengo trabajo. Mi pareja tampoco. Estudiamos. Pero podríamos dejarlo. Yo acabo en semanas, y pensaba empezar a trabajar ahora, así que no me alteraría demasiado. Yo sé que a él no le importaría ponerse a trabajar. Hombre, sería un cambio de planes, pero ¿en realidad no podemos hacerlo? Yo creo que saldríamos adelante. Y sin contar con la ayuda de casa, que de todas maneras creo que la tendríamos. Una alternativa que me gusta menos sería quedarme en casa con el txiki, hasta que pudiese trabajar y largarnos.
No barajo la posibilidad de abortar.
Para mi el sexo no es una tontería. Creo que hay que ser responsable con el tema. Para mí (y digo para mí, porque la moral no es algo universalizable, por mucho que diga Kant) un requisito indispensable para el sexo es que yo sepa que es la persona a la que entrego mi vida, a la que querré y seré fiel siempre; saber que tenemos un compromiso entre nosotros y con Dios; y que en un caso como éste, piense como yo, que no piense en el problema sino en que Dios ha querido que sea así y que eso significa que podemos con ello, y que no hay que ser cobardes. ¿O acaso no valemos nosotros más que los pajaros, que no se preocupan por lo que tienen que comer? A lo mejor no tenemos las comodidades que la sociedad de consumo nos mete por los ojos, pero eso es lo de menos.
No soy yo nadie para juzgar a las parejas que deciden abortar. Tengo una amiga que lo hizo y, aunque es un poco insconsciente, la pena y el dolor de la decisión hacen que no pueda, en conciencia, pensar en siquiera juzgarla. Suficiente tiene con lo que tiene.
Esto no quita para que si al final tengo que mirar una prueba de embarazo positiva me entren sudores fríos y un ataque de ansiedad; pero al rato me produciría un cambio en la escala de valores radical. Y eso es precioso, y es la vida. Y no es un drama.
Asumo la responsabilidad de mis actos, eso es ser adulto. Y aunque ahora mismo no quisiera estar embarazada, y para ello pongo los remedios posibles a mi alcance, como cristiana tengo que decir, hágase Tu voluntad y no la mía.

martes, diciembre 12, 2006

Dormir

Es la 1 de la mañana. Eso significa que voy a dormir 6 horas. Y que mañana voy a estar todo el día cabreada. Odio internet.

lunes, diciembre 11, 2006

Meme musical

IBa a hacer un post superguay pero lo dejo para mañana para hacer el MEME MUSICAL. Ñeñeñeñe!! Me encantan, porque tardas poco en hacerlos y te ahorras energias.

1—> ¿Qué canción estás escuchando ahora? Amor se llama el juego (Sabina)
2—> ¿Cuál es tu canción favorita? "Zure albotik urrun banago" (Su ta Gar).
3—> ¿Cuál es tu disco favorito? Ufff... Greatest Hits II de Queen? Por ejemplo.
4—> ¿Qué canción describe tu vida en estos momentos? Errepide hontan galdurik (perdid@ en esta carretera). (Su ta Gar)
5—> ¿Cuál es tu grupo favorito? Pues depende pa qué: Su ta Gar, Kerobia, Queen, Ismael Serrano. Nada que ver unos con otros.
6—> ¿Tocas algún instrumento musical? Varios.
7—> ¿Puedes cantar? Sí, claro.
8—> ¿Bien? Sí, bastante bien. Soprano.
9—> ¿Te consideras un buen músico? Bueno, regular. No soy buena intérprete de instrumentos, aunque acabé y me saqué el título... el instrumento nunca ha sido lo mío, ninguno de ellos, pero sin embargo tengo muy, pero que muy buen oído.
10—>¿Qué CD hay en tu aparato ahora mismo? Kerobia (Kerobia)
11—> ¿Qué piensas de la música pirata? Mientras sea compartir sin ánimo de lucro, bien. Que si te gusta el disco luego te lo compras. Yo eso hago.
12—> ¿Cuál es tu musical favorito (teatro)? We Will Rock You (Queen, the musical). TREMENDOOOOOO.
13—> ¿Cuál es tu musical favorito (otros)? ?¿?¡ Sonrisas y lágrimas. Y no es ninguna broma. (The hills are aliiiiiiiiiiiive, with the sound of tmuuuuuuuuuuuuuuuuuusic)
14—> ¿Sueles mover el pie a ritmo de la música que escuchas? Depende de la canción. A veces simplemente cojo un boli de micrófono y voy dando saltos por la habitación.
15—> ¿Qué canción sonará en tu funeral? Bere hitzen faltan (Su ta Gar). Más bien ésta sería la canción que pondría en el funeral de alguien a quien quisiera mucho mucho, y que me dejara desamparada.

sábado, diciembre 09, 2006

Meme literaria

Antes de que se me olvide: Meme de Céline.
Las órdenes son:
- Coger el primer libro que tengas a mano
- Abrirlo por la página 123
- Encontrar la quinta frase
- Anotarla en esta entrada
- No vale elegir el libro, tiene que ser el que tengamos a mano.

Bueno, pues como no´se podía elegir, aquí tenéis el que tenía más a mano, que por cierot, aún no he leído:
(habla de los principios de la responsabilidad Universal)
A) RECONOCER QUE TODOS LOS SERES SON INTERDEPENDIENTES YQ UE TODA FORMA DE VIDA, INDEPENDIENTEMENTE DE SU UTILIDAD, TIENE VALOR PARA LOS SERES HUMANOS.

Es de "Ética y Moral. La búsqueda de los fundamentos" de Leonardo Boff.


Ah, le paso el invento éste a:
Tury
Neska
LIndalawen

P.S.: la vida es menos mierda que ayer, pero sigue sin haber mancha roja en el calendario...

Dolor y marcas

A veces la vida es tal MIERDA, que me da un ataque de ansiedad y pienso que me voy a ahogar. Que todo lo que quiero y todos a los que importo han dejado de existir. Y sólo queda un leve recuerdo de lo peor de mí. De las desilusiones, de los fracasos, de las decepciones.Y las lágrimas caen sobre el teclado (siento ser tan hortera, pero es gráficamente cierto); y el bolso verde sale volando y se choca contra la pared, cayendo todo lo que tenía dentro, desperdigándose por la habitación. Y miewntras lo recojo, ya no sé si pensar en el daño quie me hacen o en el dolor que causo. Y pienso que no debería ser tan complicado. Por qué hostias es tan complicado.
Joder, y además, ADEMÁS, ES DECIR, APARTE DE QUE LA VIDA SEA UNA GRAN MIERDA DE POR SÍ, se me ocurre mirar el puto calendario y no hay marca roja desde el 3 Octubre. O sea que pueden ser las hormonas que están danzando y llegan tarde y por reso me encuentro tan jodidamente mal,(cosa que no sería de extrañar), o puede que se me olvidara apuntarlo la última vez.
O puede ser que la vida de repente tenga uno de esos ataques de humor cáustico.
Continuará (por cojones)...

viernes, diciembre 08, 2006

el libro negro

Euskaldunzahar guztiei, eta bereziki, Oskillaso zenduari.
Gaur "El libro Negro del Euskera" irakurtzeko aukera izan dut. Baneuzkan gogoak. Ez zen, baina, nik uste nuena, Intxaustirena zen nik irakurri nahi nuena, eta ez Oskillasorena.
Idazlearen ustetan, euskaldunbarria da euskara ama-hizkuntza ez duena eta euskara batuan aritzen dena.
Nik inoiz ez dut jakin izan euskaldunzaharra edo berria nintzen. Euskara ikastolan ikasi nuen, bi urtekin hasi nintzen ikastolan, eta amak beti dio oso berandu hasi nintzela hizketan, beraz, hizkuntza biak ikasi nituen batera. Gaztelania etxean eta euskara ikastolan. . Beti zaindu nai izan dut nire euskara, nire gaztelania bezala. Behar bada ezin liteke esan euskara ama-hizkuntza dudanik, baina ez dut uste euskaldunbarria naizenik ere. Nolanahi ere, horrek ez du axola. Izan ere, euskara batuan aritzen naiz, eta beraz, euskaldunbarria naiz, idazlearen ustetan. Ba ados.
-
Irakurtzen nuen bitartean amorrua sentitu dut. Gero, lotsa.
Hori da amorru gehien sortarazi didana. Lotsatu behar al naiz nire euskaraz? Beti uste izan dut euskadun osoa nintzela (orain dagoeneko ez hainbeste, izan ere lan giro berrian ez baitago euskaldunik, ez zahar ez barririk). Ni Bilbotarra naiz, beraz hemen ez dago berezko euskararik. Bizkaiera ulertzen dut, eta bizkaieraz aritu naiteke, baina bizkaieraz berba egiten dudanean gezurretan ari naizela sentitzen dut, ez delako nire benetako hizkuntza.
Eta euskararen areriorik arriskutsuena omen naiz euskara batua hitzegiteagatik. Egia ote da bizkaitar euskaldunzaharrek nazka eta lotsaz begiratzen nautela?
Ez zen ba garrantzitsuena euskaraz aritzea? "Ez al dakizu euskara dela euskaldun egiten gaituena" ala "ez al dakizu zure euskara motak gurea zikintzen duela"?
Nik gehien maite dudan pertsona euskaldunzaharra da. Inoiz ez dut berarekin euskaraz berba egiten, berak bizkaieraz egiten duelako eta nik batueraz ta horrek zaildu egiten duelako komunikazioa, arraro sentitzen garelako.
Lotsa antzeko hori zabaldu behar al dut gainontzeko guztiekin ari naizenerako?
Utzi behar al diot euskaraz hitzegiteari? Liburu horrek baietz dio. Eta sinestarazi dit. Negarrez aritu naiz.
Gaurtik aurrera, eta apropos, Euskaraz hitzegingo EZ dudala uste dut. Euskara maite dudalako, eta ez diodalako minik egin nahi.
Beti uste izan dut seme-alabei euskaraz irakatsiko niela, nire gurasoek egin ahal izan ez zuten, eta nik aukera izango nuelakoan. Baina ama-hizkuntza gabe utziko al ditut haiek? Gaztelania ez da izango, euskara lehenagokoa izango litzatekelako, eta euskara da izango ezta era, euren euskara, halabeharrez, batua behar lukeelako izan.
Nor naiz ni eurak horrela kondenatzeko?
Behar bada bihar beste era batean ikusiko dut. Ala espero dut.
Nik ez dut euskara batuaren errurik. Zeuek asmatu zenuten. Orain berandu da dagoeneko.
Eta gainera nik gogoko dut. Nire euskara da.

jueves, diciembre 07, 2006

Vivid, beautiful hallucinations

Y como este largo finde curro a tope, os dejo un bomboncito literario; que tiene el gran honor de aparecer seccionado en Soliloquio porque me parece que hay que tener un par de huevos para escribir esto, y además convertirse en un escritor de referencia, concretamente el más loado en política-ficción:
(Antecedentes: El protagonista, Winston, está en los Dos Minutos de Odio, en los que, en catársis con todos los demás, debe odiar al enemigo del Partido, Goldstein, para poder amar al Gran Hermano. Él, que quiere escapar de ello, concentra su odio en la chica que tiene detrás, que es miembro de la Liga Anti Sexo).
"Vivid, beautiful hallucinations flashed trough his mind. He would flog her to death with a rubber truncheon. He would tie her naked to a stake and shoot her full of arrows like Saint Sebastian. He would ravish her and cut her throat at the moment of climax. Better than before, moreover, he realised why it was that he hated her. He hated her because she was young and pretty and sexless, because he wanted to go to bed with her and would never do so, because round her sweet supple waist, which seemed to ask you to encircle it with your arm, there was only the odious scarlet sash, aggressive symbol of chastity."
Y aquí la traducción, con ayuda de diccionario, de la menda, que ha hecho lo que ha podido:
"Intensas, hermosas alucionaciones pasaron por su mente. La azotaría hasta la muerte con una porra de goma. La ataría desnuda a una estaca y le dispararía flechas como a San Sebastían. La violaría y le cortaría la garganta en el momento del clímax. Pero además, entonces, se dio cuenta de por qué la odiaba. La odiaba porque era joven y bonita y asexual, porque quería acostarse con ella y nunca lo haría, porque alrededor de su flexible cintura, que parecía pedirte que la rodeases con tu brazo, sólo se encontraba la odiosa banda roja, símbolo agresivo de castidad".
Fragmento de Nineteen Eighty-Four (1984) by George Orwell.

lunes, diciembre 04, 2006

Azul eléctrico

Y por fin Blogger ha recuperado el wysiwyg del que tuve conocimiento de su existencia por primera vez AYER. En fins.
No tengo demasiadas novedades en el frente como para comentar. O eso, o que las luces de los árboles de la Gran Vía bilbaina, que vienen siendo azules eléctricas y con chacachaca incorporado, me ha dejado definitivamente epilépitica mental. Eso y el cortilandia nacionalista de este año, abogando por la cultura vasca, que parece cavernosamente decir: somos de los vuestros... Guay de Bandai.
Así que no me queda más que contar aparte de que ayer fui a Eroski y me regalaron un Knorr Vie en la entrada. Ingredientes: piña, maracuyá y máiz. Ojiplática oiga. Como muy americano, ¿no? Indígena americano, quiero decir. Sólo le falta chocolate.
Como diría Quevedo: en la vida me he visto en tal aprieto. Ahí lo tengo, sobre el escritorio. Ni me atrevo a meterlo en el frigo, no sea que alguien ¡se lo beba!

domingo, diciembre 03, 2006

Bond, James Bond

Nunca he sido una gran fanática de estas películas. Cuando hace años anunciaron que Pierce Brosnan iba a ser el nuevo 007, pensé "es perfecto". Y ha sido perfecto. /Y fue perfecto que viniera a Bilbao, incluso esos txalainas dando patadón en la puerta, jajajajajaja.
Cuando anunciaron a Craig pensé "hala si es como muy ruso!" pero entre el anuncio y el estreno vi "MUNICH", y la verdad es que vislumbré a Bond.
EL otro día fui por fin a verla.
ME HA ENCANTADO!!!
Es un Bond joven, en el principio se cuenta cómo Bond se convierte en un doble cero para lo cual debe cometer 2 asesinatos; y el resto de la peli consiste en llevar a ese Bond más en bruto a un Bond más Bond.
El soy "Bond, James Bond." del final, un poco chulesco, pero creo que es la afirmación de que por fin se ha convertido en el que todos conocemos.
Se carga todos los fetichismos Bondnianos pero lo hace con mucha gracia:
1. Conduce un Ford, pero luego gana en una partida el Aston Martin.
2. No aparece Moneypenny.
3. Bebe otra movida, pero luego cuando bebe lo de siempre, y el camarero le pregunta "agitado o revuelto?". él contesta: "¿tengo cara de que me importe??".
--> me parece el mejor puntazo de la peli. Un 10 para el guionista.
... Y un largo etcétera.
Me ha parecido un Bond más físico (increíble persecución a pie, que piensas que se descogorcia por el camino), pero también, en contraste, más humano, más emocional, más VULNERABLE. Y da pie a que se endurezca, por el triste final, que no voy a desvelar.
Y te da la impresión de que a partir de ahora va a pasar cantidad de las mujeres, y con razón. Y es que hasta la chica Bond buena es mala. Bueno, es buena, pero a él, le machaca.
Total, que él me encanta y su Bond me encanta. Que siga así.

jueves, noviembre 30, 2006

Y todo esto, un par de días después del 25/11

Habéis visto el anuncio de Burguer King, el de "Sé un hombre"? No me jodas...
Os dejo el spot, por si alguien no lo ha visto...

miércoles, noviembre 29, 2006

Huelga

Respeto profundamente los derechos de los trabajadores. Incluso me planteé trabajar en un sindicato. Pero todo tiene un límite en esta vida.
Los Juzgados de Bizkaia están de huelga. Llevan así 6 semanas. Sólo trabajan lunes y viernes (lo que para mí, constituye huelga ilegal, pero bueno). Pero aparte de tratarnos fatal a los demás trabajadores de la Justicia (abogados, pasantes, procuradores... y supongo que también a jueces y fiscales, pero eso no lo sé), aparte de eso, están causando unos perjuicios que pa qué.
Caso Real: (antecedentes --> si estás personado como abogado en un tema tienes derecho a ver las actuaciones y normalmente te dejan fotocopiarlas: el atestado, las declaraciones... y en todo caso puedes verlo siempre antes de cada declaración y del juicio). Volvamos al caso real: cierta pasante de cierto abogado llama por teléfono...
-Ringring.
-Juzgado de Instrucción nºX.
- Oiga mire llamaba por las previas nº...
- Estamos de huelga.
- Yaya, pero sólo era para preguntar...
- Pues no podemos informarle.
- Oiga mire, es que me habéis mandado HOY un fax de que tengo una declaración este viernes por Fulanito...
- Sigo sin poder informarle.
- Vamos a ver, sólo quería preguntar, si me deja hacerlo, si pasándome hoy o mañana por el Juzgado me vais a dejar para fotocopiar los autos, porque es martes, estáis de huelga hasta el viernes, y el viernes tengo una declaración.
- Pues como no pases a partir de las dos, lo tienes mal.
- ¿A partir de las DOS?
- Sí, a partir de las dos.
- (Los Juzgados cierran a las 2!!, doy fe). ¿Y ya va a haber alguien?
- Alguien puede que haya.
- Pero vamos a ver. Los Juzgados, el EDIFICIO, está cerrado a las 2.
- Ah bueno, no sé si te van a dejar entrar. No es mi problema.
- Ya... pues nada. Gracias... Nos vemos el viernes (y como descubra quien eres hija de puta...)
- De nada.
Clin.
...
¿¿Pero ESTOS se dan cuenta de que esto puede afectar al derecho de defensa de la gente? ¿Que si yo no preparo bien una declaración porque no tengo los autos, por la tontería, el cliente, que es de oficio y no tiene un duro, que no tiene culpa de lo que pasa, que es inmigrante, ESE, puede acabar en la cárcel por una declaración que cae en viernes y me notifican el martes???
Y ahora que me digan que sus derechos laborales (de los funcionarios!) son más importantes. Un colectivo que aparte de ser borde que te cagas, puede poner carteles de "Esquiroles, oe oe oe" y carteles de su "jefe" Azkarraga, el consejero de Justicia, con colmillos, por las paredes del Juzgado. ¿¿Eso son trabajadores desprotegidos?? Mi cliente es el desprotegido.

martes, noviembre 28, 2006

Novedades en el frente

Esto es el resultado de mí haciendo el chorra con la plantilla del blog. La verdad es que ahora es más fácil. Por favor, no me digáis qque os gustaba más el anterior. Iré metiendo cosillas.
NO he conseguido recuperar la banda blanca de make poverty history, si alguien tiene el html que me lo dé porfa. Besitooooos!!!

Versión Beta

Me ha podido la curiosidad. Al final me he cambiado a la versión beta de blogger, más que nada para ver qué es. Ahora ya me están jodiendo con que si quiero cambiar el diseño primero borran todos los cambios que haya metido en la plantilla. ¡¡Con lo que me costó entender cómo se hacía!! En fin, que esta noche se queda tal cual.
Pero aviso que pueden lelgar cambios insospechados.

sábado, noviembre 25, 2006

El ilusionista o cómo enamorarse de Norton sin poder evitarlo

Ayer fui a ver "El Ilusionista". De rebote y sin previo aviso ni plan, de puntazo, entramos en el cine a ver la peli. A mí no me llamaba mucho, sobre todo porque pensaba que Edward Norton haría de malo, y es un chico que me fascina. Lo adoooooooooooooooro. (Jake, ya puedes ponerlo en "Cabrones Sobrevalorados", si quieres).
Y la verdad es que me gustó mucho. Es un cuentito. Muy bonito. Un poco evidente tal vez, el único fallo es que ya lo has adivinado para cuando te dan la solución, le falta un poco de dramatismo para que te creas lo que se supone que debes creerte.
Pero aunque la crítica lo fusile por ello, a mí me gustó mucho. Salí del cine emocionada. Y en la única escena de amor que sale, nos derretimos, chicas. Os lo aseguro.
Una peli muy tierna. Muy tierna.
Ays.

viernes, noviembre 24, 2006

"No tener pagas extra me tiene mártir, las he tenido toda mi vida y las echo de menos en Navidad y en verano. No es que haga números a final de mes, ¡es que muchas veces no llego!"
Esperanza Aguirre dixit, presidenta de la Comunidad de Madrid (100.742,91 euros anuales fijos más extras: coche, comidas...)
Pastizal anual de la Espe / 12 = 8395.24 € por mes.
8395.24 x 166.386= 1.400.000 pesetas al mes.
¿¿¿"No tener pagas extra me tiene martir"???
-
¿Pero esta tia de qué coño va?
-
Creo que hablo en nombre de todos los trabajadores, sobre todo los que no llegan a fin de mes, y por propia experiencia, en nombre de becarios y estudiantes en prácticas, si digo:
PRESIDENTA, ES USTED UNA H.P. (harry potter).
-
Sepa que cobro alrededor el 0,01% de lo que usted, no perdón, aún estoy pagando. Estoy pagando para que me dejen trabajar para aprender. Y para pagarme los kalimotxos, tengo que dar clases particulares. Así que no me toque los cojones, facha, derechona, capitalista, clasista burguesa de mierda.
Mira a tu alrededor, Espe, en los cajeros gente durmiendo, hombres y mujeres que cruzan el mar en pateras, intentando sobrevivir. Peña que malvive en los rincones de las ciudades. Son personas como tú. No, como tú no. Que ellos no acostubran a decir chorradas de semejante calibre.

jueves, noviembre 23, 2006

Reportaje

No me ha dado tiempo a ver el video entero. SI tenéis paciencia en que se cargue lo tenéis aquí. Es el famoso de los curas vascos de antena 3. No me voy a meter en lo absurdo que resulta el corta y pega que hacen, ni en lo tendencioso que es. Creo que no salen tan mal parados, la verdad. Sólo un dato para que se entiendan dos cosas.
La primera, que es una chorrada, pero le dan una importancia tremenda. En las misas normales, hay un momento que se dice "y recordamos a (por ejemplo) María, Juan, e Iratxe, que murieron..." y nosequé. Se dice el nombre. Para ello, vas un par de días antes a quien lleve el tema en la parroquia y le dices el nombre del familiar del que es aniversario, o simplemente al que le quieres poner una misa, pagas unos eurillos y se le nombra. Punto. No se dan explicaciones de por qué ha muerto ni quién es NUNCA. CON NADIE. Porque no es SU misa. Es una misa en la que se recuerda. Otra cosa es un funeral. En un funeral, entonces sí, porque es una celebración de la comunidad para esa persona.
Segunda. Hay una cosa que no se entiende y es importante. Para los cristianos a un asesino y un asesinado no se les puede tratar diferente. Ambos son personas, ambos son hijos de Dios, y ambos tienen familia. Y aunque uno haya sido un hijo de puta y otro un ángel de la caridad, es la obligación de la Iglesia acogerlos a ambos. Eso no es fácil de explicárselo a la madre de una víctima del terrorismo, evidentemente. Pero creo que una persona crítica podría entenderlo.
-
Ya podéis masacrarme.

miércoles, noviembre 22, 2006

Agenda

Id apuntando. El sábado es el día Internacional contra el Maltrato a las Mujeres. 25 de Noviembre. Luego no me digáis que no os habéis enterado de las manifas. Para eso estoy yo aquí.

lunes, noviembre 20, 2006

Comedores y un poco de mala leche

Uno de estos días leí una noticia en la presa "metrera". A raíz de ello he hecho ciber-reportaje de investigación sobre comedores sociales en Bilbao, y he llegado a la sigueinte conclusión.
Bilbao cuenta con 4 comedores sociales, a saber:
- Apostólicas (gestionado por Cáritas Bizkaia)
- Franciscanos (más conocido como "comedor de Irala")
- Conde Aresti (lo llevan entre una fundación y Cáritas)
- Siervas de Jesús
Sé que no debería hacer esto, pero hoy me toca ponerme en plan chulita. Estoy hasta el gorro de oír criticar a la Iglesia gratuítamente. Que yo no digo que no se hagan cosas mal, ojo. Que luego yo soy la primera en criticar a los de casa. Pero bueno, constructivamente.
4 comedores sociales en Bilbao y sólo uno de ellos no he podido justificar que sea un centro de la Iglesia. Creo que también lo es, al menos colabora con Cáritas, pero no puedo decirlo porque no he encontrado confirmación.
Es de suponer que también habrá voluntarios no cristianos en esos comedores. Quiero pensar que es así.
En todo caso, teniendo en cuenta que somos minoría, es bastante meritorio. Quiero con esto decir que al próximo que me hable de los tesoros del Vaticano le voy a mirar a los ojos y decirle: y tú, ¿qué haces por los pobres?

domingo, noviembre 19, 2006

Realidad y ciberrealidad.

Es curioso que cuando uno empieza a bloggear crea lazos de "amistad" con otros de su misma o parecida condición: lectores, bloggers, posteadores ocasionales, fieles... Y cree conocer más o menos su psicología, y empiezas a tratar con familiaridad a esa gente.
Tanto, que en ocasiones, para un extraño que lee los comentarios no resulta sencillo saber si esas personas se conocen o no.
Eso me ha pasado a mí.
Por ejemplo: Sé que Tury y Sol se conocen, evidentemente. Y también la ex-blogger Lore y Eowyn. Doy por hecho que Azid y Jake se conocen, pero en cuanto a los demás, a veces dudo si el colegueo es cibernético o real.
Por mi parte, es fácil. Yo no conozco a nadie en persona. ¿Y vosotros? ¿Os conocéis en persona?

miércoles, noviembre 15, 2006

Cómo dominar el mundo


Qué sencillo. Es taaan fácil. La clave es el PLACER.
De hecho, el camino está casi trabajado para mí. Las bases de mi GRAN plan no son más que las circunstancias actuales.
Los anteriores dominadores fallaron porque sus dominados estaban incómodos. Tenían hambre, o frío, o no podían follar tranquilamente con su vecino. Había prohibiciones. Eran dominados por la fuerza. Y se revelaban, contra su frío, su hambre y su injusticia. Pero yo os dominaré por el placer. ¿Quién se negará al Super Estado de Bienestar?
Todo lo que te guste te lo doy.

¿Te gusta el chocolate? Chocolate.
Incluso esa maquinita que te provoca los más increíbles orgasmos.

Esa pastillita que te hace olvidar que no eres nada, que no tienes nada.
Nadie te juzgará. Podrás tener aquello que te embargue de emoción.
Serás feliz. Y olvidarás que alguna vez las cosas no fueron de esta manera.
Y no habrá insurgencia. Y si la hubiese, no la habrá, porque el resto de los humanos estarán tan concentrados en su propio estallido de placer orgásmico, que me creerán cuando les diga que nadie protesta, y que nada de eso pasó. Jamás.

Y habré dominado el mundo.

y dos.

Como diría Apio: bienvenidos al increíble día bipost. ¡Dos en menos de una hora! ¡Me estoy empezando a parecer a Jake!
He de decir que recopilando cosas para el fin de semana he visto muchas cosas que hemos ido haciendo durante estos últimos 5 años, y he de lanzar al espacio sideral el sentimiento que me ha embargado: cuántos momentos, cuántas historias. Tantas que no soy capaz de recordarlas.
Gracias por compartirlas conmigo, mis niños.

Fin de semana

A veces las cosas se tuercen y no hay nada más que hacer.
Tú haces lo que buenamente puedas y el resto hay que dejarlo en manos del Jefe.
Hoy me he llevado un chasco en mi CPP (compromiso personal preferente). Estamos intentado organizar algo para el fin de semana y creo que los destinatarios van a pasar de mí mogollón. Creo que voy a trabajar en balde. Y en teoría debería seguir preparando con ilusión, y si luego no sale, mala suerte, queda preparado para otra vez. Pero coincide que esta semana estoy muy ocupada. Y coincide que me va a costar un huevo sacar tiempo para ello. Y me huelo que al final ni se va a hacer.
Es lo que tienen los compromisos. No siempre va a ser recibir.

lunes, noviembre 13, 2006

Qué bonito es el amor. Un chico que conozco y del que me encanta su personalidad. Un encanto. Una chica que conozco, muy maja, habla un poco demasiado, pero con buen fondo, buena persona.
Un rumor. Un viernes de vacile a la chavala.
Una pillada dominguera en la plaza del barrio.
Qué bonita esa época en la que te deshaces de la mano del otro al sobresaltarte por ver a alguien que conoces, ¿verdad?
Se nota que estamos en otoño.
Señoras y señores, ésta es la verdadera época del amor, no la primavera, eso es un mito. Ays, espero que les vaya bien... Aunque no leáis esto, que me alegro por vosotros. Zorionak!

domingo, noviembre 12, 2006

Educación.

La educación a veces es una cosa muy mala. Te muerdes la lengua, te muerdes la lengua y casi casi sangras. Y luego estás con la persona que amas y toda la amargura acumulada se la come el pobre incauto.
En vez de la zorra estúpida, prepontente, anormal, egoísta, facha, mentirosa, envidiosa que te toca los cojones. De la que no debes decir nada. Porque eres una persona educada.
Algún día le voy a decir las 4 cosas que llevo pensando sobre ella desde que descubrí que, mientras yo pensaba que era una persona con la quen o tenía ningún problema, ella iba tejiendo su puteo-red. Se las diré. Y me quedaré más ancha que larga. Algún día. Pero ahora no puedo.

viernes, noviembre 10, 2006

De Juana Chaos.

A Iñaki De Juana Chaos le han caído 12 años de cárcel, que se dice pronto, por escribir dos artículos en Gara.
-
Un poquito desproporcionadillo, ¿no?
-
Si queréis leer lo que escribió, tenéis un fragmento aquí. (No estoy censurando, es lo único que he encontrado).
-
Cojonudo que el Estado, tan preocupado porque ETA deje las armas, castigue con 12 años de prisión el uso de esas otras armas que son las palabras. Cojonudo.

jueves, noviembre 09, 2006

Conexión. (traducido para erdaldunes)

Una vez me enredé en la red de redes, y allí te encontré. Tiraste de un extremo del hilo y me liberaste, y a la vez, me liberaste también de mi vida que era pura rutina, del trabajo que me ahorcaba. Guiando mi barco por la red, siguiendo mi instinto, te encontré, o me encontraste, no sabría decirlo. Días y noches pasaba sentado frente a la pantalla hablando contigo, utilizando nuestras manos. Y soñábamos, que algún día tal vez podríamos usar nuestras manos en otro tipo de conversación. Y me libraste de mi vida anterior. De mi vida normal y despreciable. De mis aburridas obligaciones, de mi tediosa familia, de los amigos falsos que sólo buscaban su propio interés. Me salvaste de ellos. Y yo sueño que hice lo mismo contigo. Soñaba con tener tus suaves dedos escritores sobre mi piel. Y tú decías que sí, lo decías cada vez que te desconectabas, "yo te tocaré de verdad".
Y un dia, desapareciste. No apareciste nunca más, no lo has hecho, ni siquiera para decir adiós. Lo que antes era la luz de la esperanza ahora no me parece otra cosa que el azul repugnante de la pantalla. Y me has dejado aquí, vacío. Sin amigos, sin trabajo, sin familia. Sin la promesa del escalofrío de tus manos sobre mi piel. Para siempre.

miércoles, noviembre 08, 2006

Konexioa

Sareen sarean korapilatu nintzen behin, eta han aurkitu zintudan. Hariaren zati batetik heldu ta askatu ninduzun, ta horrekin batera rutina hutsa zen nire bizitzataz askatu, urkatzen ninduen lanpostutik urrundu ninduzun.
Sarean zehar, nire untzia gidatuz, nire senari jarraituz, aurkitu zintudan, edo aurkitu ninduzun, ez nuke esaten jakingo.
Gau ta egun, pantailaren aurrean eserita hitzekiten nuen zurekin, gure eskuez baliatuz. Eta amets egiten genuen, noizbait geure eskuekin beste era bateko solasa izan genezaken.
Eta nire aurreko bizitzataz libratu ninduzun. Nire bizitza arrunt eta gogaikarri hartaz. Nire betebehar aspergarrietaz, sasi-familia unagarriaz, euren interesa bilatzen zuten lagun faltsuetaz. Euretatik salbatu egin ninduzun. Eta nik zurekin gauza bera egin nuela amesten dut.
Zure hatz idazle leunak nire azalean baino ez nituen desio. Eta zuk baietz, azken une bakoitzean, deskonektatze bakoitzean esaten zenuen, nik benetan ukituko zaitut.
Eta egun baten, desagertu zinen. Ez zinen sekula agertu, eta ez zara, sikira agur esateko. Lehen esperantzaren argi indargarria zena gaur pantailaren urdin higuingarria iruditzen zait.
Eta hemen utzi nauzu, hutsik. Lagun barik, lan barik, familia barik. Zure esku leunak neure azal gainean izango luketen zirrararen promesarik gabe. Betirako.

martes, noviembre 07, 2006

Sadam. Abolición.

.......Es que me lo han dejado a huevo. NADIE tiene derecho a disponer sobre la vida de otro ser humano. Ni la más perfecta democracia del mundo. Para eso existen los derechos humanos, para ser cumplidos, y el más importante es el derecho a la vida, que ni el Estado con mayúsculas te puede quitar.
.......Ni aunque seas el mayor o uno de los mayores hijos de puta de la Historia (como en este caso) y hayas hecho barbaridades, asesinatos y genocidios (como en este caso).
-
.......Y todo ellos por dos razones:
1. Es el bien más íntimo y sagrado de las personas, la VIDA. Nadie debiera tener poder sobre ella, y menos, revestido de legalidad.
2. Se pueden equivocar, y es irreversible.
-
.......Creo que jamás he visto un proceso judicial en que se comentan tantas arbitrariedades como en el de Sadam Hussein. Las garantías brillan por su ausencia.
-
ABOLICIÓN DE LA PENA DE MUERTE

domingo, noviembre 05, 2006

Niña Perdida

A veces me entra el complejo de Peter Pan y me gustaría volver a aquellos tiempos en los que el examen de mate era el mayor problema. Y miro mis problemas y veo que son de persona mayor y que tienen muchos ceros, demasiados, teniendo en cuenta que hablo en euros.
Y es que ser adulto es una mierda.
Y cada vez me tengo que recordar más a mí misma que no debo traicionarme. Antes no me hacía falta, simplemente vivía mi revolución. Ahora lucho contra mí por seguir adelante.
Peter Pan, ven y llévame a la Tierra de los Niños Perdidos...

viernes, noviembre 03, 2006

Gran Hermano o la maldad televisada.

¿Alguien está viendo GH este año? Hay un grupo de gente que son MALOS. APio, tía, tu amiga no hace más que llorar, y no me extraña, yo estaría igual.
Situación: el grupo de "malos" ha logrado que sólo salgan nominados del grupo de "buenos". Están en plena celebración y deciden que para "presionar" van a hacerle el vacío al único chico que queda de los "buenos", que se llama Kiran. Y como saben que a Kiran le han traído unas cosas de su país (es Irlandés) y que seguramente va a ir a su habitación a ofrecerles un poco de esa comida especial, deciden decirle que "no gracias, quédatelo" para dejarle mal. Total que, Kiran les lleva, como suponían, la bandeja de salmón, y ellos no se resisten al piscolabis y lo cogen y le dicen "muchas gracias, tío". Luego, cuando se va, después de 5 mintuos de falsedad, se mofan de su gesto, de él, y alguien comenta: "bueno tios, jajaj, con el vacío empezamos mañana".
Esto sólo es un ejemplo.
¡Y están ganando!
Y van a ganar, porque la gente quiere caña.
Lo que no saben es que aunque ganen, todo el mundo está viendo cómo son. Rastreros a tope.

miércoles, noviembre 01, 2006

Amor Propio.

Esto viene a cuenta de una discusión con Jake en Parentesis Shortcuts. No sé si conoceréis el anuncio. Cualquiera que sea de Bilbao enseguida nota que algo falla. Aparte de la temática, me gusta el anuncio (por una vez, y que no sirva de precedente). Me gusta la estética setentera-ochentera, me recuerda a las fotos de mi madre cuando fue a la final de copa a Madrid. Y el video casero con elque empieza, me recuerda a las navidades de mi niñez (mucho más que los anuncios de Isabel Presley). Os lo dejo: extranjeros, si? no? Filosofía?
Y, ¿por qué no?


Por amor propio.

martes, octubre 31, 2006

Cosas que es mejor no saber.

......Hay veces en que una canción dice una cosa y tú entiendes otra, y te defrauda, porque la versión imaginaria tuya es mucho mejor. Eso me ocurre a mí con una canción de K's Choice. Tiene una frase que dice:
-
"How I've missed your trembling hands inside of mine"
-
Lo que significa: "Cómo he echado de menos tus temblorosas manos entre las mías".
Lo cual es, con perdón, bastante cursi. Incluso hortera.
.......Pero a mí me encantaba esa frase, porque la entendía mal. Es decir, yo oía perfectamente "inside of mine", pero no sé por qué, interpretaba "inside of me". Así, la frase quedaba:
-
"How I've missed your trembling hands inside of me.",
-
que significa: "cómo he echado de menos tus temblorosas manos dentro de mí."
Lo cual, a parte de ser mucho menos cursi, me parecía que quedaba más picante pero también más tierno, más real, más cercano.
.......Pero un día se me ocurrió escribir la frase y me dí cuenta. Ostras, "inside of mine". Tus manos entre las mías. Vaya. Me gustaba más cuando no lo sabía.

domingo, octubre 29, 2006

Perdón y Sexo

......Una vez leí el testimonio de una persona católica que estaba casada que manifestaba que como para ellos el sexo sólo podía entenderse como una manera de compartir su amor de manera plena, si durante el día su mujer y él habían tenido alguna pequeña bronca, o alguna mala contestación, que se les hacía imposible mantener relaciones sexuales.
......No puedo estar más en desacuerdo.
.......En mi opinión, no sólo es posible, sino aconsejable a tope, hacer el amor después de una bronca.
.......No hay momento más perfecto para el sexo que después de pedir perdón o de que te lo pidan. ¿Por qué? Pedir perdón es una cosa complicada, y sobre todo si se lo pides a alguien que te conoce bien. Primero porque tienes que aceptar que la has cagado, que le has hecho daño, y luego poner en sus manos el que te perdone, que es todo un ejercicio de humildad. Perdonar es el acto de amor más grande que existe, mayor que el sexo. Cuando tu pareja de perdona que le hayas hecho daño comprendes lo que te quiere, agradeces la oportunidad y quieres darle todo.
......Y si has sido el ofendido lo mismo. Sabes lo que cuesta dar el primer paso, acercarse y decir: lo siento, perdóname. Y tú, que venías mosqueado y triste por lo que te había hecho, tienes ese repente de buen rollo, porque no sólo se ha acabado, sino que además tienes una pareja tan cojonuda que es capaz de aceptar sus errores. Y sólo quieres acogerle, acercarle después de que se haya alejado de tí.
Es la mejor disposición para amarse, ¿no estáis de acuerdo conmigo?
Y ya, en el terreno físico, también éste es el más propicio: tienes toda la rabia de la bronca acumulada, que la desatas en plan salvaje.
Es la mejor manera de hacer las paces y pasar página. Cuando acabas, el mundo ha podido parar, que vosotros no os habréis dado cuenta.

viernes, octubre 27, 2006

CRASH

Oscars 2006. Todos sabéis que yo iba con Brokeback Mountain, que me encantó. Bueno, perdió y me cabreé. De hecho me cabreé por eso y porque perdí una porrilla por una y tuve que invitar a mi hermana al cine. Hoy he visto Crash. Bueno, pues tengo que rectificar. Y atentos, porque esto no es algo que pase muy a menudo.
Crash se merecía el Oscar. Es mejor que Brokeback. Y eso que a mí la de los vaqueros me gustó mucho y me hizo llorar (aparte de admirar profundamente a ese Jake que me encanta).
Pero es que Crash ¡¡me ha hecho llorar 3 veces!!! No es porque sea masoca, pero es que me gustan las pelis que me hacen sentir. He llorado cuando (no leer si no se ha visto)
1) cuando casi asesinan a la niña
2) cuando la pija le dice a la criada que es su mejor amiga
3) y sobre todo, cuando la madre le echa la bronca al poli por no haber buscado lo suficiente a su hermano y echarle la culpa de su muerte injustamente. Ya sabéis (mi pequeño vino a noche, me trajo comida...).
Opiniones personales:
a) (selecciona para ver) El fiscal se tira a la ayudante. Qué cabronazo.
b) La del vestido de coctel del "Navigator" tenía razón y su marido era un calzonazos (versión femenina, la mía)-. Versión masculina: que la tia era una bocazas y que se tenía que haber callado y que el tío no puede hacer otra cosa que humillarse.
c) Esta peli va intimamente ligada al artículo que ayer posteé (y no tiene nada que ver con ningún capítulo de Friends, que por cierto es una serie que me encanta, Jake.)

jueves, octubre 26, 2006

El pecado original (fragmento)

Un textito que explica lo que es REALMENTE el pecado original. Espero que os guste. A mí me encantó el enfoque.
......
......"Entre los semitas la conciencia de comunidad es tan fuerte que cuando tienen que aludir a la muerte de un vecino, dicen: "nuestra sangre ha sido derramada". Tan intensos eran sus lazos comunitarios que les parecía lógico ser premiados o castigados "con toda su casa". En medio de aquel pueblo los profetas tuvieron que insisitir sobre la responsabilidad personal de cada individuo.
......Nosotros, en cambio, educados en el induvidualismo del derecho romano, lo que necesitamos es más bien profetas que nos hagan descubrir la responsabilidad colectiva.Veamos algunos datos de la experiencia:
......Cada año mueren de hambre en el mundo 50 millones de hombres. Ninguno de nosotros querríamos positivamente que murieran, y muchos desearíamos poder evitarlo, pero nadie sabe qué se puede hacer. (...)
......El director espiritual de Santa Isabel de Hungría prescribió a ésta no alimentarse ni vestirse con cosa alguna que no supiese ciertamente que había llegado a ella sin sombra alguna de injusticia. Si hoy quisierámos cumplir esa orden, no podríamos probar bocado y deberíamos ir desnudos: Quien pretende no matar ni robar en el mundo de hoy, debe pensar que se está matando y robando en el otro extremo de la cadena que a él le trae ese bienestar al que no está dispuesto a renunciar.
......La maravilla de nuestro invento consiste en que semejante violencia no la ejerce un hombre determinado contra otro igualmente determinado, lo que resultaría abrumador para su conciencia, sino que, a través de unas estructuras anónimas, el mal "se hace solo". (...)
Podemos dar un paso más en nuestro análisis: esa responsabilidad colectiva no nos une solamente a los hombres de hoy, sino que nos liga también a los homrbes del pasado. Dicho de forma analógica, ellos siguen pecando después de morir porque han dejado las cosas tan liadas que ya nadie sabe por dónde empezar a deshacer entuertos.
......La consecuencia es que sus pecados de ayer provocan los nuestros de hoy."
Fragmento de "Esta es nuestra fe. Teología para Universitarios". Luis González-Carvajal.

martes, octubre 24, 2006

Recuerdos (de una Zibuk con 17).

El viernes me pasó algo extraño. Me topé con un individuo de fiesta. Resulta que yo conocí hace tiempo a este individuo (cuando era una jovenzuela y él no tanto, pero también) y él pasaba de mí bastante. Llamémosle David, que no es su nombre (creo). A mí me caía bien y tal, incluso lo veía bastante mono, y en mi tierna inocencia (que ya tenía visos de ir esfumándose) como que me ponía un poquillo, para que lo vamos a negar. Él era muy majo, muy agradable y tal, y ya está. Pues vale; eso durante un par de cursos.
Entonces yo me eché novio. Y exactamente la siguiente vez que me encontré a David por la calle de fiesta, fuera del ambiente del que nos conocíamos, unos meses más tarde, él comenzó, entre kalimotxo y kalimotxo, una ofensiva de acoso y derribo con tanques y toda la artillería pesada. No eran figuraciones mías, señores. Fue a saco.
Bueno, lo emocionante del tema es que no se trataba de la "erótica de la conquista del terreno vedado" (ya sabéis, ese rollo ascentral de los tios pegándose por una tía, lo que hace que las "comprometidas" sean más atractivas) porque él no sabía que yo me había echado novio. Tardé exáctamente tres segundos en sacarlo de su ignorancia y decirle que lo dejara, que me caía muy bien pero que no insistiera. Tampoco os penséis que le afectó mucho. Siguió un rato con cara de yo-no-he-roto-un-plato, vió que no había manera pero siguió conmigo de fiesta un rato y me invitó a un par de pikas.
He topado con él sólo un par de veces más en estos años. Las dos anteriores en plazo de un año y yendo con mi chico, a quien, no le cayó nada bien, y eso que sólo fueron conversaciones de "hola, dos besos qué tal te va, bien, qué has hecho después de aquello, bueno ya nos veremos". Será por tema de vibraciones, él decía que se notaba que le ponía nervioso. Yo creo que exagera.
Bueno pues el viernes de fiesta, lo ví. Ostras, dije, David. Bueno no pensé eso exactamente porque han pasado como 6 años y no tengo claro que se llame como recuerdo. Cuando iba a salir del bar le miré y tardó un momento en reconocerme (cómo se estropean los cuerpos, qué depresión) y entonces me acerqué a saludar. Me apuesto el bote que sobró del sábado a que no recuerda como me llamo. "Hola, dos besos, qué tal te va" dijo. "Bien, chico me tengo que ir, qué tal te va". Y mientras me alejaba la marea humana, me dijo que bien y yo salí y él siguió hablando con sus amigos.
Bueno eso es todo. Pero hoy es lunes y sigo dándole vueltas. Me gustaría saber si le he impactado o si ya ha olvidado que se encontró con Zibuk el viernes. Me gustaría saber qué piensa y siente ese chico por mí. No digo que le mole ni nada de eso. Pero me gustaría saber si la versión que recuerdo es lo que realmente ocurrió o si mi imaginación lo ha decorado durante los años para hacerla más interesante.

domingo, octubre 22, 2006

Sois todos unos hijos de puta. Unos cabrones sin corazón. Vais además de interesantes. De jefes del mundo, pringados de mierda. No teneís ni puta idea de lo que es la vida, porque nunca jamás habéis ayudado a nadie si no era con dinero de por medio.
Yo tengo una visión romántica de la profesión, y vosotros, picapleitos de los cojones, no me la vais a quitar. No me voy a convertir en algo como vosotros. A mí me estáis explotando, y además tengo que dar gracias por aprender, manda pelotas. Pero yo soy más fuerte que vosotros, no voy a dejar que me afecte como a vosotros os afectó, porqeu estoy segura de que cuando erais jóvenes no eráis así, que los anteriores os machacaron y por eso ahora sois así.
Pero a mi amiga N. la estáis machacando. Un año trabajando gratis para vosotros con la promesa de contrato al final del año y con loq ue le habéis ofrecido le merece más la pena trabajar en el Telepizza. Y se está convirtiendo en un tiburón, y todos los días llora porque lucha contra sí misma, contra sus valores. Y le duele la integridad.
Os odio.
Os odio.
Putos abogados.
Voy a ser la mejor, y os voy a dejar sin clientes, y cuando yo tenga algún día una pasante, la trataré con dignidad. Lo juro.

viernes, octubre 20, 2006

Una mujer rota

Volviendo al tema de la pobreza. Una canción. Cuánta verdad y cuánta poesía:
"Reina de los arcenes, hay lobos siempre al acecho. Viniste del sur buscando los cielos de la televisión.
Huir de lo malo para encontrarte lo peor. Promesas robadas y al cambio oficial: sueños por pesadillas. Las dos de la mañana, ya es año nuevo y sin documentos. Una mujer rota bajo una manta roja, zapatitos de tacón y doce puñaladas.
Saltar los muros del paraíso tiene un precio muy caro. Siempre hay un cabrón con cara de amigo que acabará siendo tu dueño.
Huir de lo malo para encontrarte lo peor. Promesas robadas y al cambio oficial: sueños por pesadillas. Las dos de la mañana, ya es año nuevo y sin documentos. Una mujer rota bajo una manta roja, zapatitos de tacón y doce puñaladas."
Doctor Deseo "Una mujer rota".

jueves, octubre 19, 2006

Los días de Mierda

Ellos.
Minan mis sueños. Con su porquería capitalista, su consumismo, su entenderme como un producto.
Minan tus sueños. Aquellos sueños que atacabas con valentía, ellos, que te mimaban, te los niegan porque ahora no te necesitan.
Minan nuestros sueños. No pedimos mucho. Sólo poder ser nosotros mismos y juntos. Amarnos tras una puerta cerrada. Que algún día no seamos dos sino más.
Minan nuestra integridad. Cuántas veces esta semana me he planteado por qué malgasto mi tiempo, mis recursos, gratis, por los demás. Por qué soy voluntaria en algo, si ya me obligan a trabajar gratis para el enriquecimiento de otros, y nadie lo agradece, sino que soy yo además quien debo estar agradecida. ¿Por qué no invierto ese tiempo en mí, en mis sueños? Me hacen perderme a mí misma con el montón de mierda que me arrojan, que me hace preguntarme si para salir adelante tengo que ser tan tiburón como ellos, cuando yo sé que no soy así.
También te lo hacen a tí, pierdes la esperanza en la gente, pones en peligro tu preciosa capacidad de llorar por los demás.
Te preguntas: "si no pienso en mí, ¿quién lo hará? ¿Cómo tener tiempo para mí si me chupan por una lado y sigo dando sin recibir?".
NO LES ESCUCHES. ES SU TRAMPA.
Tú no quieres ser como ellos. Y yo mucho menos. Yo seguiré luchando por tí, por mí, por nuestros sueños, pero no dejaré jamás de luchar por El Proyecto. Recuérdame cuando me ahoguen, que dar me da a mí. Que soy más porque doy más. Que puedo salir adelante sin su ayuda, sin entrar a ese juego. Recuérdame que un día te dije: "ayúdame a recordar que soy fuerte para luchar".
Y si seguir siendo nosotros mismos nos perjudica económicamente, eso nos dará igual. Y si seguir siendo ese guerrero te hace ser más humilde, para mí serás el más grande. Y te amaré más que nunca.
Porque sé que tú también admiras eso en mí. Y que tú valores eso que nadie entiende, es lo más importante que puedes darme.
Ya lo dijo la poeta:
El hombre que me ame reconocerá mi rostro en la trinchera. Rodilla en tierra me amará, mientras los dos disparamos juntos contra el enemigo.
(Fragmento de la recomendable "Reglas del Juego para Hombres que quieran amar a mujeres mujeres" de Gioconda Belli).

martes, octubre 17, 2006

Gran Día del Marrón

Hoy debería estar hablando de la pobreza y de la semana de movilizaciones. Pero no puedo. Nos ha caído el Gran Marrón.
Justo cuando parecía que todo se encauzaba y que sólo había que preocuparse de mantener la felicidad en unos niveles aceptables entre la rutina del cariño y el éxtasis del enamoramiento. Justo cuando yo soñaba con todas esas fantasias de trabajo, y profesión y riesgo. Ya sabéis, ese vacío sideral que se abre a tus pies cuando acabas de estudiar y debes lanzarte al mercado junglal, digo, laboral.
Justo cuando decías que estabas mejor que nunca.
Justo cuando nos volvía a costar decir "te quiero", lo cual es bueno, significa que se dice de verdad otra vez.
En el momento en que volvíamos de aquel lugar donde ha residido la aventura.
Entonces, aparece El Gran Marrón.
El Gran Marrón es aquél que aparece de improviso, hace que nos rayemos y que no duermas hasta las 2 de la mañana, que te hace gruñir, me hace llorar, que nos enfada, que nos enfrenta, que saca lo peor de nosotros, nos hace sentirnos culpables el uno con el otro por no estar a la altura.
Y siempre es dinero.
Dinero.
Puto dinero.
Y pienso que miles de euros es demasiado para mí. Y para tí. Y pienso en la quiniela. En las prácticas no remuneradas. En las clases particulares y en el Burguer King. Y en Telepizza.
-
Y entonces miro el banner en mi blog, que me hace recordar que, joder, tendríamos que estar dando gracias a Dios por haber nacido en esta parte del Planeta y dejarnos de lamentaciones, porque sabemos que tenemos pan para comer, lugar caliente en que dormir y la perspectiva más o menos segura de poder seguir adelante.
-
Pero te recuerdo, recuerdo tu mirada perdida, preocupada; recuerdo tus reproches velados que no pretenden serlo, pero lo son, y joder, ójala tuviera todo ese dinero para regalártelo a tí. Sé que es egoísta. Tengo más de lo que me toca en el reparto mundial. Sé que no debo desearlo, pero ójala tuviese la pasta. Ójala, te la envolvería en un paquetito verde con una cinta dorada. Y te diría: "Feliz Desmarronamiento".
Y así poder devolverte todo lo que me das sin pedirme nada a cambio y que yo nunca te puedo devolver.

jueves, octubre 12, 2006

El día de la (hispanidad) tensión.

El TSJ ha decidido admitir a trámite la querella del Foro de Ermua que pretende "empapelar" al Lehendakari por delito de desobediencia por reunirse con Arnaldo Otegi y Pernando Barrena pese al recurso de súplica presentado. Por lo visto tal querella dice que al estar Batasuna ilegalizada por sentencia del TS, Ibarretxe incurrió en desobediencia a la autoridad judicial al reunirse con ellos.
Lo flipo. La verdad es que es difícil que un tribunal no admita a trámite una querella, luego sobre el fondo "ya hablaremos más tarde". Pero de todas maneras...
Lo flipo.
Humildemente pienso que tal comportamiento no es típico, es decir, que no entra en el tipo penal que se pretende. Tendría que mirar jurisprudencia, que no estoy por la labor, la verdad. ¿Pero no os parece un poco exagerado? Vamos hombre.
Por cierto, ayer me crucé con Jone Goirizelaia en los Juzgados.. Dios mío, ¡¡¡soy una delicuente!!!
Es ridículo.
Y para calentar un poco el ambiente, un desfile de la Guardia Civil por las avenidas de Pamplona, con Sanz, presidente del UPN y, a la sazón, de Navarra, sonriente desde su palco. Si esto no es provocar...
No sé qué os parecerá a vosotros, pero yo creo que hay que evitar cosas que causen tensión. Y un desfile de la Guardia Civil... pues jode. Es así. ¿Para qué liarla?